Yeni hayatıma alışmaya çalışıyorum. Tam otuz yıl sekiz ay boyunca sabah altıda uyanıp daireye gittim. Emeklilik kararını almam kolay olmadı. Arkadaşlarım daha gençsin biraz daha çalışabilirsin deseler de ben öyle düşünmedim.Yarım asırı çoktan devirdim.
Yaşantımın geri kalanında neler yapacağımı pek bilemiyorum. Bir planım da yok açıkcası. Hayat bana nasıl bir kapı açacak yaşayıp göreceğim. Hayatı bundan sonra ince eleyip sık dokumayacağım. Hayatı sorgulamayacağım. Her şeyi boşvereceğim. Şunun şurasında ne kadarcık ömrüm kalmış olabilir ki?
Değer verdiklerim çoktan beni terk ettiler. Nefes almak zor olsa da ömür anlamsız gelse de hayat yine de devam ediyor. Giden gitsin, biten bitsin. Gidene izin vereceksin ki yeni gelecek olanlara yer açılsın.
Bu zamana kadar yeterince üzüldüm artık bundan sonra üzülmek istemiyorum. Bilerek ve isteyerek kimseyi kırmadım. Sadece var olmanın dayanılmaz çaresizliğine yenildim. Beni üzenler ileride mutlaka hatalarını anlayacak ve benden özür dileyecekler fakat o zaman da iş işten geçmiş olacak.
