Acı acı inleyen telleri paslı sazın,
Gül dalına konunca bülbüle dönen sözün,
Üç perdelik sahnede toprağa düşen özün,
İnsana hüzün veren zemheri kışındayım.
Harcandıkça tükenen nefesi vuslat bilen,
Semayı seyrederken yüreği gama dalan,
Sabahın seherinde gözleri nemle dolan,
İnsana hüzün veren zemheri kışındayım.
Ey âdem, bu âlemin tüm yolları çıkmazmış.
Hep iyilik yapanın gözyaşı hiç akmazmış.
Kavuşmak isteyeni ateş bile yakmazmış.
İnsana hüzün veren zemheri kışındayım.
Doğankan der bilirim; yalvarışlar onadır.
Karşılık beklemeden sevgi veren anadır.
Soğuk musalla taşı, en son veda sanadır.
İnsana hüzün veren zemheri kışındayım.
