​Eğitimde proje düşmanı mıyız? Asla.

Yeniliğe, değişime, üretmeye kapalı mıyız? Haşa.

Bir öğretmen için, öğrencisinin bir soruna çözüm bulduğunu, bir fikri filizlendirdiğini görmekten daha büyük bir hazine yoktur.

​Bilim Fuarları, TEKNOFEST'ler, Erasmuslar? Hepsi özünde kıymetli, hepsi doğru kurgulandığında ufuk açıcıdır. Ancak bizim itirazımız projeye değil; projenin bir"eğitim aracı" olmaktan çıkıp, kurumların"reklam malzemesi" haline getirilmesinedir.

​Proje Nedir? (Bir Hatırlatma)

​Gelin, unutulan o basit tanımı sisteme hatırlatalım:

Proje; ortada bir"sorun" veya"ihtiyaç" olduğunda, buna akılcı ve bilimsel bir"çözüm" üretme sürecidir.

​Yani süreç şöyle işler:

1. ​Sorunu görürsün. (Örneğin: Okulda atık kağıtlar ziyan oluyor.)
2. ​Çözüm düşünürsün. (Geri dönüşüm kutuları tasarlayalım.)
3. ​Uygularsın ve sonucu görürsün.

​Peki, şu an bizden istenen sistem nasıl işliyor?

1. ​İl/İlçe Müdürlüğü sayı ister. (Bize acil 50 tane proje lazım!)
2. ​Öğretmen zorlanır. (Hocam bir şeyler uydurun, sisteme girelim.)
3. ​Olmayan soruna, yapılmayan çözüm üretilir.
4. ​FOTOĞRAF ÇEKİLİR. (En önemli aşama!)

​İşte film burada kopuyor. Biz soruna çözüm aramıyoruz; biz,"Elimizdeki hazır projeye uygun sorun var mı?" diye bakıyoruz. Yoksa da"Varmış gibi yapıyoruz."

​Amaç Üzüm Yemek mi, Bağcıyı Excel'e Kaydetmek mi?

​Projeler, okulların eksiklerini kapatmak, eğitimin niteliğini artırmak için vardır. İstatistik kasmak için değil.

​Eğer bir proje;

• ​Öğrencinin akademik veya sosyal bir yarasına merhem oluyorsa,
• ​Okulun iklimini değiştiriyorsa,
• ​Bir engelli öğrencinin hayatını kolaylaştırıyorsa,
• ​Çocuklara eleştirel düşünmeyi öğretiyorsa... Başımızın üstünde yeri var! Öğretmen zaten bunu meslek aşkıyla yapar, gecesini gündüzüne katar.

​Ama bir proje;

• ​Sadece"İlçemiz bu sene proje sayısında ili geçti" demek için yapılıyorsa,
• ​Öğretmenin dersinden çalıp, evrak işlerine köle ediyorsa,
• ​Ortaya çıkan tek somut çıktı, sosyal medyadaki "beğeni" sayısıysa... Kusura bakmayın ama bunun adı eğitim değil,"göz boyamaktır."

​Newton Bugün Yaşasa Projesi Reddedilirdi!

​Düşünün ki Isaac Newton bugün bizim sistemimizde bir öğretmen. Yerçekimini bulmuş, heyecanla Milli Eğitim'e koşuyor.

Muhtemelen alacağı cevap şu olurdu:

"Hocam yerçekimi güzel fikir ama bunun yaygınlaştırma faaliyeti eksik. Ayrıca elmayı düşerken gösteren pankartın çözünürlüğü düşük. Siz en iyisi bu projeyi seneye bırakın, şimdi bize 'Geri Dönüşümden Saksı Yapımı' lazım."

​Sistem, içeriğin kalitesine değil, dosyanın kalınlığına ve panonun renkliliğine odaklanmış durumda.

 Vitrine Değil, İklime Odaklanalım

​Öğretmenler olarak çağrımız nettir:

Bizi sayıların, grafiklerin ve zoraki gülümsemeli fotoğrafların kölesi yapmayın.

Bize, okulumuzun, mahallemizin, öğrencilerimizingerçek sorunlarını çözmemiz için alan açın.

​Bırakın 100 tane "şişirme" projemiz olacağına, 1 tane"yaraya merhem olan" projemiz olsun.

Bırakın raporlarımız eksik kalsın ama yetiştirdiğimiz nesiller tam olsun.

​Çünkü eğitim, istatistik kurumlarına veri yetiştirme işi değildir. Eğitim; o projeler bittiğinde, ışıklar kapandığında, fotoğraf makineleri çantasına girdiğinde öğrencinin zihninde ne kaldığıdır.

​Gerçek proje, bir çocuğun hayatını değiştirmektir. Gerisi sadece teferruattır.