Herkesin vardır futbola tanışma hikâyesi
Benim hikâyem 6 yaşında başladı
Futbol benim için tost ve meyve suyundan ibaretti
Babam sadece Milli maçları izlerdi
Beni de yanında götürürdü
Bir oda dolusu adam
Kimi zaman sarılıp gülüyordu
Kimi zaman hep bir ağızdan küfürler ediyorlardı
Pek anlamazdım,
Benim için önemli olan bol kaşarlı tostumdu…
İlkokula başladığım zaman futbolla aramdaki ilişki tosttan fazlasıydı
Sınıfımdaki hemen hemen herkes Fenerbahçeliydi,
Oysaki ben tek Türkiyespor'u biliyordum
Haliyle sınıftakiler benimle alay ediyordu.
Bir gün oturdum ve kendi kendime karar verdim
Fenerbahçeli olacağım dedim…
Artık ben de okul bahçesinde topa vururken Alex diye bağırabilecektim
Tabi Fenerbahçeli oluşum ailemi rahatsız etti
Herkes Trabzonsporluydu
En büyük Fenerbahçe deyince hepsi kızardı
Bu durumu hoşuma gidiyordu
Ne yaparsın çocukluk işte.
Bu böyle 7 sene devam etti
Ta ki babamla beraber memlekete gidene kadar
Aracımız arızalandığı için Trabzon'da sanayiye gittik
Üstü başı yağ içinde sinirli görünen amcalar karşıladı bizi
Aracımızı tamir ederken bir yandan da beni soru yağmuruna tutu
-Kaç yaşundasun
-Kaçuncu sunufsun
-Derslerun nasul
-Hangi takumu tutaysun
Son soruya tebessümle cevap verdim
“Fenerbahçe”
O an herkes durdu, bana bakıyorlardı
Tüm sanayi, tüm Trabzon
Kötü bir şey dedim
Ya da küfür etmem gerek bu tepki için
Babamın bıyık altından gülüşü beni bir nebze rahatlattı
Soruyu soran amca arabanın altından kaktı
Ellerini sildi ve beni sandalyeye oturtturdu
Hayatıma yön veren şu cümleleri söyledi;
"Bak oğlum burası Trabzon ben burada doğdum, burada genç oldum, burada baba oldum, burada kazandım, burada yedim, ben bu şehrin sokaklarında yıllarca koşturdum ve benden olan beni temsil eden bir takım var, milletin iyisinden iyidir senin kötün biraz kanser eder ama sana çok şey öğretir unutma biz bu şehrin ekmeğini yiyorsak bu boynumuzun borcu." diyerek yarım saati aşkın benimle etkili bir konuşma yaptı.
Beni okadar etkiledi ki evet dedim ben artık “Trabzonsporluyum”
Hiç bir zaman fanatik olmadım hiçbir konuda, doğru olduğunu düşündüğüm her şeye kabuldüm.
Yıllar geçti üzerinden yaşım geldi 20'ye
Muhabir olarak işe başladım
Eğri oturdum Doğruya baktım
Samsun'da büyüdüm
Samsun'da kazandım
Samsun'da yedim
Bu şehir benim
Ben bu şehirde doğdum
Benim bu şehre bir borcum var
10 sene önce o ustanın dedikleri geldi aklıma
Yeni bir karar aldım “Ben Samsunsporluyum”
Babanın sanatı oğla mirastır
Çocuklar ebebeyinlerinin yaptıklarını yapar
En ufak cümle hayatlarını değiştirmeye yeter...
Bu şehrin çocukları en ufak cümleyi anlatın ki
Bu şehrin çocuklarıSamsunsporlu olsun
Saygılarımla…
