Değerli okuyucularımız... Çalışma hayatım nedeniyle, uzun yıllar çok sevdiğim Samsun'dan uzak kaldım. Hep bir gün Samsun'a dönmenin hayali ve planı içindeydim. Bu inançla iş kariyerimi elimin tersiyle itip, yeter, bu kadar deyip ve hatta eşim ve çocuklarım istememesine rağmen Samsun'a geri döndüm. Kimin ne kadar ömrünün belli olmadığı bir dünya da artık kendimi ait hissettiğim Samsun'da olmalıydım.
Samsun'a döndüğüm de lise arkadaşlarımı hep bir arada görmek arzu ettiğim bir durumdu. Bu hedefle yola çıktığım da bende sadece ama sadece Yunus Çakıroğlu arkadaşımın telefonu vardı. Ona ulaştım. İş yerinde ziyaret ettim. Yunus da, İsa Binici arkadaşımın telefonu vardı. Aldım Yunus'u hemen İsa'nın çalışma ofisine gittik. Artık 3 kişi olmuştuk. Lise arkadaşları olarak neden watsapp grubumuz yok dedik. İsa'nın çalışma odasında hemen watsapp grubumuzu kurduk. Kimlere ulaşabiliriz derken Recep aklımıza geldi. Recep'i 4. kişi olarak gruba dahil ettik ki asıl tüm arkadaşlara ulaşmak bundan sonra başladı. Recep kardeşimiz müthiş bir şekilde herkese ulaşmaya başardı. Emeğine sağlık çok teşekkürler Recep kardeşimiz.
Evet arkadaşlar önce 3 idik. Sonra 4 olduk. Şimdi bakıyorum 37 lise arkadaşı bir aradayız.
Abdullah arkadaşımızın, organizesiyle 29 yıl aradan sonra, dün akşam yemekte buluştuk. Hepimiz de heyecan feciydi. Gözleri dolan bir çok arkadaşa şahit oldum. Ben de dahil. Teşekkürler Abdullah.
Hayat mücadelesi hepimizi bir yerlere sürüklemiş olabilir. Aradan uzun yıllar da geçmiş olabilir. Ancak yüreği büyük insanların bir araya gelmesi için, sadece küçük bir adım atmak yeterlidir.
Saçlarımıza karlar yağmış olabilir. Yüzümüz de küçük çizgiler de olmuş olabilir. Ancak bir şeyi fark ettim ki samimiyet, içtenlik ve bakışlar hepimiz de hala aynı kalmış.
Samsun Ticaret Meslek Lisesi, 1994 L sınıfı mezunu arkadaşlarım, size bir şey söyleyeyim mi, bizler güzel insanlardık ve çok daha güzel insanlar olmuşuz.
Sağlıcakla kalın.
