Bu dünyada sizi en çok ne üzer bir düşünün. Çok sevdiklerinizi kaybetmek mi? Sevgiliniz tarafından terk edilmek mi? Sağlığınızda oluşabilecek bir problem mi? Maddi kayıplar mı? İstediğiniz bir şeye sahip olamamak mı? Ya da bunlar gibi aklınıza gelebilecek ne varsa?
Hepsinin temelinde siz varsınız, ne hissettiğiniz, ne düşündüğünüz, ne yaşadığınız. Yani özne sizsiniz.
İnsan, yaradılış olarak mükemmel bir varlıktır. Öyle donanımlı bir mekanizmaya sahiptir ki; tüm vücudunu, beyin denilen o müthiş mekanizmayla yönetir.
Bir de kalbimiz var tabii. Bunları şöyle adlandıralım. Biri bedenimizin annesi, diğeri babası. Olmazsa olmaz?
Hangisi anne, hangisi baba kişiye göre değişir . Kimi beyni ile kimi kalbi ile yol alır yaşam yolculuğunda.
İkisiyle aynı anda yol alabilmek biraz zor çünkü; husumetli gibilerdir çoğu zaman, birinin olur verdiğine diğeri vermez. Ama ikisi de birbiri olmadan yapamaz. Sonuç olarak; beyni çalıştıran da, kalbi attıran da birbirine bağlı bir mekanizmadır. Tıkır tıkır işleyen?Yeter ki; sen çomak sokup düzeni bozma :))).
Neyse bu bilimsel söylemleri bir kenara bırakalım 🤣 Ne diyorduk? İnsan kıçına bir şaplak yiyip, ağlatılarak başladığı bu hayata inat, mutlu olmak için yaşamalı. Yaşamın tadını çıkarmalı. Keşkeleri olacaksa yapmadıklarından değil yaptıklarından olmalı ve her ne yaşarsa yaşasın pişmanlık duymamalı.
Yaşam yolculuğumuzda gözümüzü açtığımız andan itibaren yanımızda olan ailemiz ve etrafımızda hayatımıza dahil olan eşimiz, dostumuz, sevdiklerimiz hatta sevmediklerimizle birlikte yol alırken kendimizle beraber hayatı da öğreniyoruz. Yani yaşarken öğretiyor hayat sana, zaman durmuyor ömründen her gün bir yaprak düşerken sen tutamıyorsun daha yapacaklarım vardı diyemiyorsun.
Bu olgunluğa bazen çok geç bazen de hiç ulaşamayabiliyor insan ama şu var ki; farkına vardığın an yaşamaya başlıyorsun.
Ben şöyle düşünüyorum. Şu hayatta insanı en çok yine kendisi üzüyor ya da mutlu ediyor. Aslında her şeyin farkına vararak yaşadığımız zaman dilimi o kadar kısa ki; bütün hayatını mutlu yaşayamayabilirsin ama mutlu ölebilir bence insan.
Lütfen önce kendinizi sevin.
Ne hissettiğinize önem verin, başkalarından önce kendiniz için yaşayın.
Sen mutlu değilsen etrafına güzel bakman ve ilişkilerinde denge kurman çok mümkün değil çünkü. Ne demiş OSHO "kendini sevmek diğer tüm sevgilerin başlangıcıdır."
