Merhaba... Size bir köşeden değil, yüreğimden sesleniyorum; orada mısınız? Bundan sonra her hafta yüreğimin bana fısıldadıklarını ben de size fısıldayacağım.
Eğer gördüğünüz her güzelliğe methiyeler diziyorsanız, başkalarının acıları, sevinçleri, sizin yüreğinizde anlam buluyor ve harf harf satırlara dökülüyorsa siz de şiirle yaşıyorsunuz demektir.
Şiir ne diye bana sorsanız; şiir hayatın ritmidir, derim. Kalbimizin ritmi gibi olmazsa olmaz. Düşlerin, hayallerin kanatlandığı, acıların, ayrılıkların dizelerde avunduğu, korkuların, kaçışların satırlara sığındığı ve aşkların, sevdaların nehir olup çağladığı; gerçekle hayal arasında can bulan duygulardır.
Eğer yine bana soracak olursanız insanın var olduğu andan itibaren şiir de var olmuştur derim. Çünkü duygu var olmuşsa şiir de vardır. Mesela, Adem Havva'ya sizce bir satır şiir yazmamış mıdır? Sizi duyar gibiyim; tamam o gün şartlarında yazamamıştır ama Havva'nın aşkından, cennetten kovulmayı göze almış bir Adem mutlaka söylemiştir şiirsel bir iki söz.
Satırlardan, dudaklardan önce yürekten dökülür şiir. İlla aşkla sevgiyle de yazılmaz . Öfkeyi ve nefreti yazar bazen . Darılmışlığı yazar, sitem eder bazen, insana dair var olmuş bütün duygularda vardır şiir...
İşte tam da bu yüzden bazen şiir gibi ama her daim şiirle yaşar insan.
Gün olur bir çift göz, aşk dolu şiirler yazdırır; gün olur bir çift göz satırlardan kaçışınız olur. Gün olur dağlar sevdiğinize yol ,gün olur aşkınıza engel olur. Masmavi bir deniz bazen sonsuzluk, bir bakarsınız bazen sonunuz olur. Çiçekler açtırırsınız bazen kışın ortasında, sonra bir bakmışsınız baharda karlar yağmış başınıza.
Şiir ya bu, özgürlük olur bazen bir kuşun kanat çırpışı, umut olur , barış olur. Sonra o kuşun adı bir gün yalnızlık olur, hasret olur. Dağa, taşa, çiçeğe, böceğe yazarsın; vatana, toprağa, bayrağa yazarsın, anaya, babaya, evlada yazarsın... Hele bir de var ki sevgiliye yazılan... Ne kafiye, ne uyak, ne kural tanırsın . Hem ne fark eder yüreğinin sesini , derdini fısıldıyorsa...
Şiir yazmanın tek kuralı var bence . Kâfidir okuyan okuduğunda kendini buluyorsa...
Şiirle kalın...
BU ARALAR
Bu aralar hiç düşünmüyorum seni
ve yazmıyorum bu aralar
Geçim derdimi hayat telaşı mı bilmiyorum
Bir koşturmaca aklıma bile gelmiyorsun.
Velhasıl düşünmüyorum bu aralar seni.
Rahatım çok şükür, keyfim de yerinde.
Pencerenin önündeki menekşelerin boynunu büktü biraz,
Galiba onlar özlüyorlar seni.
Her sabah onlara sevgiyle seslenişini,
Pamuk ellerinle onları sevişini,
Yüzündeki kocaman tebessümle onlarla sohbet edişini,
Dedim ya menekşelerin özlüyor,
Ben düşünmüyorum artık seni.
Denize baktığımda aklıma bile gelmiyor yosun yeşili gözlerin
Ve ılık bir meltem gibi, içimi ısıtan gülüşlerin.
Dalgaların sesi bir ninni gibi okşarken kulağımı,
Aklıma bile gelmiyor, ipek saten kadife sesin.
Dedim ya;
bu aralar hiç düşünmüyorum seni.
