Bugün Samsunsporumuzun 53. Kuruluş yıl dönümü.
Şanla şerefle bazen de acı ve gözyaşı ile dolu bir 53 yıl.
Bu 53 yıl içerisinde Atatürklü Armaya, Kırmızı – Beyaz çubuklu formaya gönül verenler, sayısız başarıyı da sayısız başarısızlığı da gördü. Ama gerçek Samsunsporlular bu büyük sevdayı hiçbir zaman terk etmedi.
1989 yılında futbol tarihinin en önemli kazalarından birini yaşadı. Teknik direktörünü 3 futbolcusunu ve şoförünü toprağa verdi.
Yine yıkılmadı.
Küllerinden doğdu tekrar süper lige geldi şanla şerefle, başarılarla dolu İsmail Uyanıklı yılları yaşadı.
Sonrasında Türkiye’nin en önemli şehirlerinden birinin en büyük markası olan Samsunspor’a sahip çıkılmadı, sırt dönüldü, kimsesiz kaldı, armanın boynu büküldü ama asla yere düşmedi.
Samsunsporlu olmak sürü psikolojisi ile hareket edip bir büyük takımın gölgesinde serinlemek değil, haksızlıklara uğrarken de dik durmayı başarabilmek, küme düştüğünde 19 Mayıs Stadı’nda koltuğuna yığılıp kalmak orda saatlerce ağlamak ancak o stattan çıktığında ise bu işin senesi de var bizim yerimiz burası değil deyip o mabetten dimdik ayrılmak demektir.
Samsunsporlu olmak sahanda ağır bir yenilgi aldıktan sonra bir daha bu takımın peşine gidilmez, benim için Samsunspor defteri kapandı dedikten bir hafta sonra 50 kişilik otobüslere 70 kişi binip binlerce kilometre armanın peşinde sürüklenmek demektir.
Samsunsporlu olmak en zor zamanlarda bile mutlaka bir çözüm var diyecek kadar ayakta durabilmektir.
Samsunsporlu olmak her ne kadar adı TFF 2.Lig olsa bile bize göre 3. Lige düşsen de şehirde süper lig havasını hissettirmek ve bu havayı Türkiye gündemine taşıyabilmektir.
Samsunsporlu olmak kulübün içinde olmak değildir. Samsunsporlu olmak başka takımlara gönül vermelerine rağmen şeref tribünlerinde boy göstermek değildir.
Samsunsporlu olmak şartlar ne olursa olsun armaya sahip çıkabilmek ve onun peşinden gitmeyi göze almaktır.
Samsunsporlu olmak bu takımın sırtından prim yapmak değil, hangi ligde olursa olsun bu takımla bir ömür yaşamayı göze almaktır.
