Çanakkale zaferinin 104. Yıldönümündeyiz. Bu vesileyle ecdadımızın bize en büyük emanetlerinden birinin de Çanakkale ruhu olduğunu unutmamamız, unutturmamamız gerekiyor. O ruh bana göre şuydu.
Hem bu coğrafyadan hem yeryüzünden Türk milletini silmeye and içmiş düşmanlar en güçlü oldukları dönemde 200 senelik bir yıpranma dönemi yaşamış Türk’ün üstüne tüm güçleriyle geldi. Toprak kazanmaya değil, işgale değil, imhaya geldiler.
Silah teknolojilerine,
Askeri üstünlüklerine,
Başarıya inançları tamdı.
Bu sefer Türk’leri tarihin tozlu yapraklarına katmaya and içerek geldiler.
Ancak, acz içinde kıvrana kıvrana şehadete susamış bir Türk’ten daha müthiş bir silahın keşfedilemediğini bilmiyorlardı.
Vatana iman,
Bağımsızlığa iman,
Hürriyete iman,
Milli onur,
Milli ahlak,
Ya istiklal ya ölüme iman!
Dönemi en ileri teknolojisine galip geldi.
Ne için yaşayıp ne için öleceğini bilen necip millet tüm milletlere örnek bir başkaldırı ortaya koydu. Oluk oluk akıttığı kanıyla istiklal mücadelesinin temelini attı.
Düşmanın
Zalimliği öldü.
Zulmü öldü
Riyası öldü.
Rüyası öldü.
Aziz şehitlerimiz ise toprağımızın kara bağrında sıradağlar gibi duruyor.
ÖLMEDİLER! ÖLMEDİLER! ÖLMEDİLER!
Tüm şehitlerimizin, gazilerimizin ruhları şad olsun. Saygı, şükran ve minnetle…
